Donderdagmiddag een telefoontje van een dame met een zachte stem waar wanhoop in door klonk: kunt u snel komen het gaat niet goed met mij en ik wil graag mijn uitvaart wensen bespreken. Kan het morgen vroeg ik, nou ik weet het niet, antwoorden zij. Die avond ben ik nog bij haar geweest. Ik zag een fragiele maar daadkrachtige lieve vrouw. Ze lag op de bank want dat deed ze al maanden dat was voor haar het meest comfortabel. We spraken een uurtje en toen was haar energie op. Daarna ben ik nog 3 x bij haar geweest. Een rieten mand dat moest het sowieso worden, ze maakte een keuze en ik bestelde deze zodat dat haar rust gaf. Haar 2 dochters en zoon steunde haar. Haar zoon die in het buitenland woonde regelde een proef huwelijk waarbij iedereen zich mooi maakte en moeder extra genoot, want de bruiloft in september zou ze niet meer bij kunnen wonen. Het werd een mooie dag met prachtige foto’s. Ze leefde altijd op als haar enige kleinzoon bij haar was.
Na mijn laatste bezoek leek het wel redelijk te gaan. Een week later kreeg ik een telefoontje van haar dochter, die echt alles voor haar regelde en haar steun en toeverlaat was in de afgelopen maanden, moeder was overleden het was ineens heel snel gegaan. Alle drie de kinderen waren bij haar.
Het was goed zo.
De uitvaart inclusief muziek en 1 foto verliepen naar haar wens. Haar woorden galmen nog na in mijn hoofd; vind t zo’n mooie mand en zo leuk hoe we nu alles geregeld hebben het is jammer dat ik er zelf niet bij kan zijn om het te zien.
Dag lieve dame, ik hoop dat je misschien toch nog wat heb kunnen zien van boven, want niemand die dit nog echt weet.
