Net voor ik naar een uitvaart wilde gaan kreeg ik iemand aan de lijn die ik kende van een eerdere uitvaart een jaartje ervoor. Haar man, ja ze waren net een dagje getrouwd in de slaapkamer, was ernstig ziek en hij wilde mij nog even aan de lijn. Wat hij wel en niet wilde en of ik dan toch echt de uitvaart zou doen. Ja natuurlijk en fijn dat hij z’n wensen nog kenbaar kon maken. In iedere geval moesten er paarse irissen komen. Paars was ook zijn lievelingskleur. De dag erna overleed hij. Zijn vrouw en hun 3 honden bleven achter. Met veel steun en hulp van familie en fijne vrienden en vriendinnen bespraken we de uitvaart en op een Zon overgote dag vond het afscheid plaats. De kleine kapel op de begraafplaats zat vol en met muziek, persoonlijke wooorden en veel tranen namen we afscheid van deze nog veel te jonge lieve bijzondere man. Samen met zijn zus en zijn vrouw brachten we hem naar het crematorium.
Een vriendin stelde haar grote tuin beschikbaar na de uitvaart waar onder een fijn samenzijn mooie herinneringen werden opgehaald. Op de dag dat zij eigenlijk zouden trouwen, namen we afscheid en was er een uitvaart. De jurk had ze al, de taart en locatie konden worden geannuleerd! Zijn lieve vrouw bleef achter met de 3 hondjes. Nu heeft ze inmiddels haar eigen plekje gevonden. Het verdriet van deze jonge weduwe is groot, maar de liefde van haar man en de lieve mensen om haar heen houden haar op de been en geven troost. Dankbaar ben ik dat ik ze mocht begeleiden in deze zware periode. Toen ze de urn uitzocht hoorde ze haar man in gedachte zeggen : ja deze , deze moet het worden. Op een regenachtige dag hebben we samen de urn gevuld en deze staat nu op een mooi plekje met zijn foto in haar woonkamer.
Zo is hij altijd nog bij haar en de liefde blijft in haar hart van haar pas getrouwde man, want hij zal voor altijd haar man blijven.
