In april dit jaar overleed moeder en ik schreef in mijn maandverhaal; vader bleef ontroostbaar achter. Dat bleek letterlijk zo te zijn. Hij leefde nog echt toe naar de bruiloft van zijn zoon in augustus. Het werd een hele mooie zonnige en feestelijke dag waarbij het gemis van zijn vrouw en de moeder van hun kinderen natuurlijk voelbaar was. Niet lang daarna gaf hij aan; het hoeft niet meer voor mij. Zijn lijf en geest konden het niet meer aan. Zijn hart was gebroken… De dochter die nu ook weer de spil in het gezin was, had nu wederom zorg; om haar vader en ook van haar broer die in een genezingstraject zat. Haar broer is ziek maar de kans op herstel is groot. Maar wat een enorme liefde en respect hadden zij met elkaar, allemaal. Ze respecteerden de keuze van vader en waren er onvoorwaardelijk toen hij het leven opgaf. Na het overlijden hielden zij zich vast aan de gedachte dat moeder en vader weer samen zullen zijn voor altijd. Dat was zijn grootste wens, weer bij zijn geliefde zijn die hij zoooo miste. Zij die achterblijven troosten zich met deze gedachte, maar wat een verdriet en gemis om in zo’n korte tijd beide ouders, schoonouders en opa en oma te verliezen. Maar zij hebben de hoop dat ze weer samen zijn en ik hoop het met hen mee.
