Zaterdagmiddag, ik ben aan het oppassen en dan komt er een telefoontje van een opa waarbij de wanhoop in zijn stem klinkt : onze kleinzoon is overleden,hij is net drie jaar geworden. Ik ben even stil en ga het gesprek aan. Morgen zou ik kunnen komen om een voorgesprekje te doen want bij zo’n vreselijk verlies kun je niet alles in 1 of 2 keer regelen. Ik hang op maar het zit me niet lekker, het gezin zit daar wanhopig en ik regel snel vervanging en ga er niet veel later heen.
Ik tref een verslagen familie aan met een enorme krachtige lieve moeder en een verslagen vader , ze zijn hun enige kind verloren, zo onverwacht. Ik geef wat informatie en kom de volgende dag terug. Er volgen vele gesprekken en we komen bijna dagelijks samen ook in het mortuarium van de Radboud met het geweldig fijne team daar die er alles aan doen om het afscheid intiem te houden. Na 2 dagen komt er in de avond een telefoontje; de crematie moet toch een begrafenis worden. Vader vind dat beter voor zijn zoon. Dat gaan we regelen. De in eerste instantie kleine uitvaart wordt toch groot en dat is goed, vele mensen als een warme deken op zo’n koude vreselijke dag van afscheid nemen is belangrijk.
De muziek, krachtige sprekers van het hele gezin en de foto’s en filmpjes geven een overweldigend gevoel voor dit lieve mooie slimme jongetje dat zo gek was op gele Porsches en Cars. Dat hebben we terug laten komen in de dag van afscheid op de kaart, de envelop en de koekjes na afloop. Opa’s en Oma’s, tante en oom allemaal aanwezig ook al moesten zij de halve wereld overvliegen om hier bij te zijn. De vader had het heel zwaar maar vond toch de kracht om dit samen met de moeder te doen en spraken zij samen woorden die dit kleine mannetje groot maakte want dat was hij en verdiende hij.
Vergeten word je nooit! ook niet door mij! Mooi levenslustig jongetje.